—Ola? –Ninguén lle devolveu o saúdo. Tentando ignorar o alcatreo percorreu ás carreiras o corredor ata o seu cuarto, suxeitando coas dúas mans o cargamento de cds agochado embaixo do xersei. Unha vez dentro deixou a carga enriba do leito, pasoulle o peche á porta e sentou fronte a pantalla do ordenador, deixándose hipnotizar pola ladaíña interminable de cambiantes porcentaxes no programa de descargas.
Todo comezara en Pensamento e Creación, o día que escoitou a serea que sentaba diante falar dun disco que el mesmo baixara de internet uns días antes. Antes de pensalo sequera estaba petándolle na pel pencada e suave do ombreiro, ofrecéndose a pasarlle unha copia do disco, el tíñao, si, e non lle importaría copiarllo.
Cando ao día seguinte na aula lle entregou á serea o cd, a moura de longuísimas pernas que sentaba ao seu carón púxolle a man no peito e preguntoulle ao oído por unha película da que nunca antes oíra falar. A guedella escura que rozaba a súa meixela recendía tan ben, a ondas a rochas a marusía, que sen saber como se oíu retrucar que si, que a tiña, e por suposto non era molestia ningunha copiarlle a película en cuestión, nin sequera facía falla que mercase un dvd, só lle pedía unha pouca paciencia, a saber onde metera a película, tiña tantas.
Axiña correuse a voz por toda a facultade: ao gordo de terceiro non lle importaba copiarche o que quixeses. Nun par de semanas tiña unha corte de sereas pedichonas facéndolle as beiras, algunhas fermosas e distantes, outras agarimosas e próximas, mais todas co mesmo obxectivo: pedir. Apenas lle quedaba tempo nas clases para pasar a limpo a pequena montaña de peticións que se lle ían amoreando nunha esquina do pupitre.
Sacou a lista do peto. Cada vez lle pedían cousas máis estrañas, era incrible a perversidade que agochaban os rostros inocentes das sereas. Comprobou o estado das descargas pendentes, engadiu as novas peticións á cola de baixada. Abriu o programa de gravación, calculando mentalmente os cds que precisaría para todos os mandados que tiña aínda sen entregar. Tería que abondar cos que trouxera, decidiu, botando unha ollada ao seu redor. Había tempo que a súa nai se negaba a darlle máis cartos para uns libros e cadernos que nunca chegaban a casa, de xeito que pouco lle quedaba por vender. O mp3 e a play foran o primeiro. Hans, unha candorca cativa e loura que ía no seu mesmo curso, mercárallo todo por catro patacóns. O sorriso de Hans afiábase ao mesmo ritmo que medraba a morea de peticións sobre o pupitre do rapaz.
Deitouse no leito e pechou os ollos. Amaba ás sereas, as súas mans riseiras, os seus cabelos doces que ulía famento mentres elas murmuraban nos seus oídos os seus desexos. Faría calquera cousa por elas. Calquera cousa. Unha vez quedou na casa, comesto pola febre, e poucas horas despois tiña tres fermosas sereas no cuarto. Viñeran polo seu botín e, lonxe de se compadecer polas súas doenzas, animárono cordialmente a esquecer os seus padecementos e sentar no ordenador a lles facer as súas copias. Nada como a actividade, dixeron, para se sentir mellor. E el levantouse e fixo todo o que as sereas lle pediron mentres elas rían ao seu redor, acariñando a súa fronte suorenta ao tempo que pronunciaban as palabras máxicas, quero, quero, quero. Como lle gustaría a el poder dicir o mesmo no oído dunha serea.
Sentiu a picada da fame esburacándolle o estómago. Tirou cunha man da cintura do pantalón. Quedáballe frouxo. Levaba un par de días sen tomar máis alimento que as bolsas de patacas fritidas que collía na máquina da facultade. Mordiscou o beizo. Na cociña había tanta comida. Percorreu coa mente todos os andeis, o interior do frigorífico, o pequeno depósito de lambonadas agochado baixo o vertedoiro. Claro que non se atrevería. O silencio que reinaba nese estremo da casa arrepiábao. A vella quenlla nunca fora quen de permanecer calada tanto tempo; falaba tanto, berraba tanto. Cando o sorprendeu tentando sacar da casa o reprodutor de dvd, quixo facela entender canto necesitaba ás sereas, mais ela, coma sempre incapaz de escoitalo, chamouno parvo, babeco, feble. Feble. Que equivocada estaba. El non era feble, non, era só que as amaba, as amaba tanto, e cando ela fechou a porta da casa e lle quitou as chaves da man, berrando que ía rematar con toda esa tolemia, el non puido facer outra cousa que guindarlle o dvd á cabeza, para que calase. E agora a vella quenlla agardaba alí, na cociña, a que a fame o obrigase a enfrontar a súa fedorenta carraxe. Ela tamén lle pedira, ela tamén lle esixira tantas cousas, mágoa que o fixese sen o doce arrecendo das sereas, sen as súas palabras coma ondas que viñesen romper unha e outra vez á súa beira.
(Accésit no Certame de contos Breogán 2006, Centro Galego de Barakaldo)
Todo comezara en Pensamento e Creación, o día que escoitou a serea que sentaba diante falar dun disco que el mesmo baixara de internet uns días antes. Antes de pensalo sequera estaba petándolle na pel pencada e suave do ombreiro, ofrecéndose a pasarlle unha copia do disco, el tíñao, si, e non lle importaría copiarllo.
Cando ao día seguinte na aula lle entregou á serea o cd, a moura de longuísimas pernas que sentaba ao seu carón púxolle a man no peito e preguntoulle ao oído por unha película da que nunca antes oíra falar. A guedella escura que rozaba a súa meixela recendía tan ben, a ondas a rochas a marusía, que sen saber como se oíu retrucar que si, que a tiña, e por suposto non era molestia ningunha copiarlle a película en cuestión, nin sequera facía falla que mercase un dvd, só lle pedía unha pouca paciencia, a saber onde metera a película, tiña tantas.
Axiña correuse a voz por toda a facultade: ao gordo de terceiro non lle importaba copiarche o que quixeses. Nun par de semanas tiña unha corte de sereas pedichonas facéndolle as beiras, algunhas fermosas e distantes, outras agarimosas e próximas, mais todas co mesmo obxectivo: pedir. Apenas lle quedaba tempo nas clases para pasar a limpo a pequena montaña de peticións que se lle ían amoreando nunha esquina do pupitre.
Sacou a lista do peto. Cada vez lle pedían cousas máis estrañas, era incrible a perversidade que agochaban os rostros inocentes das sereas. Comprobou o estado das descargas pendentes, engadiu as novas peticións á cola de baixada. Abriu o programa de gravación, calculando mentalmente os cds que precisaría para todos os mandados que tiña aínda sen entregar. Tería que abondar cos que trouxera, decidiu, botando unha ollada ao seu redor. Había tempo que a súa nai se negaba a darlle máis cartos para uns libros e cadernos que nunca chegaban a casa, de xeito que pouco lle quedaba por vender. O mp3 e a play foran o primeiro. Hans, unha candorca cativa e loura que ía no seu mesmo curso, mercárallo todo por catro patacóns. O sorriso de Hans afiábase ao mesmo ritmo que medraba a morea de peticións sobre o pupitre do rapaz.
Deitouse no leito e pechou os ollos. Amaba ás sereas, as súas mans riseiras, os seus cabelos doces que ulía famento mentres elas murmuraban nos seus oídos os seus desexos. Faría calquera cousa por elas. Calquera cousa. Unha vez quedou na casa, comesto pola febre, e poucas horas despois tiña tres fermosas sereas no cuarto. Viñeran polo seu botín e, lonxe de se compadecer polas súas doenzas, animárono cordialmente a esquecer os seus padecementos e sentar no ordenador a lles facer as súas copias. Nada como a actividade, dixeron, para se sentir mellor. E el levantouse e fixo todo o que as sereas lle pediron mentres elas rían ao seu redor, acariñando a súa fronte suorenta ao tempo que pronunciaban as palabras máxicas, quero, quero, quero. Como lle gustaría a el poder dicir o mesmo no oído dunha serea.
Sentiu a picada da fame esburacándolle o estómago. Tirou cunha man da cintura do pantalón. Quedáballe frouxo. Levaba un par de días sen tomar máis alimento que as bolsas de patacas fritidas que collía na máquina da facultade. Mordiscou o beizo. Na cociña había tanta comida. Percorreu coa mente todos os andeis, o interior do frigorífico, o pequeno depósito de lambonadas agochado baixo o vertedoiro. Claro que non se atrevería. O silencio que reinaba nese estremo da casa arrepiábao. A vella quenlla nunca fora quen de permanecer calada tanto tempo; falaba tanto, berraba tanto. Cando o sorprendeu tentando sacar da casa o reprodutor de dvd, quixo facela entender canto necesitaba ás sereas, mais ela, coma sempre incapaz de escoitalo, chamouno parvo, babeco, feble. Feble. Que equivocada estaba. El non era feble, non, era só que as amaba, as amaba tanto, e cando ela fechou a porta da casa e lle quitou as chaves da man, berrando que ía rematar con toda esa tolemia, el non puido facer outra cousa que guindarlle o dvd á cabeza, para que calase. E agora a vella quenlla agardaba alí, na cociña, a que a fame o obrigase a enfrontar a súa fedorenta carraxe. Ela tamén lle pedira, ela tamén lle esixira tantas cousas, mágoa que o fixese sen o doce arrecendo das sereas, sen as súas palabras coma ondas que viñesen romper unha e outra vez á súa beira.
(Accésit no Certame de contos Breogán 2006, Centro Galego de Barakaldo)
Sem comentários:
Enviar um comentário