17.9.10

Un poema de Ramiro Torres



A VIDA



As pétalas do desencanto caem

dos pulmões da cidade,

a percutirem sobre as tempas

com sua efêmera repetição,

na hospedaria de animais

invisíveis do meio da alma.

Somos ainda aprendizes de

um saber inacabado, com

uma lenta e inexorável

casa a crescer no sangue,

como chuva perpétua desde

uma permanência velada.

Perseguimos o lado obscuro

deste jardim inaudito:

uma pequena ilha

fosforescente na raiz

de um assombro vindouro,

despertos, por fim,

os frutos esparegidos contra

o medo e seus espelhos,

calcinados.


Setembro de 2010.



[Grazas mil a Ramiro Torres, estupendo poeta, por me adicar este poema seu tan fermoso]

7.8.10

Un poema de Jorge Espina, poeta reverdecente e insubmiso :)




INSOMNIO

Hace un par de horas que he cenado.
No puedo dormir.
Abro el mueble de cocina y cojo una cucharilla.
Abro la nevera y cojo un yogurt desnatado,
Cierro.
Como el yogurt y abro la nevera.
Saco la mermelada y la unto en pan de molde.
Cierro la nevera.
Abro el congelador.
Lleno una tacita con helado de almendras.
Cierro el congelador, abro la nevera...

Esta tarde ha venido a visitarme,
No quiere que su madre la vea así.

Mil imágenes de su infancia amarradas a mi memoria.
Su voz llamándome desde la habitación de al lado.
-¡Papaaaá, quiero agua!
Yo levantándome de mi cama,
Yo caminando a oscuras por el pasillo,
Yo encendiendo la luz de la cocina,
Protegiéndome los ojos con el antebrazo.
-¡Papaaá, quiero pis!
Yo caminando con ella hacia el servicio,
Yo acompañándola de nuevo a la habitación,
Yo tapándola con las sábanas.
-¡Papaaá, teno hambre!

Yo entrando sigilosamente en su habitación:
-Duérmete mi vida que vas a despertar a mamá.-
Yo contándole un cuento,
Yo bostezando,
Yo quedándome dormido.
-¡Papá no te duermas porfa!
Yo sobresaltado,
Yo haciendo esfuerzos por no dormirme,
Yo terminando de contar el cuento,
Yo emocionándome al verla dormir como un angelito,
Yo secándome los ojos al salir de su habitación.

Inclinada sobre la taza del váter.
Su frente reposando en la palma de mi mano,
Expulsando mucosidades,
Lágrimas,
Alcohol,
Palabras inconexas...
Vomítalo todo cariño,
También los recuerdos.
Le acerco una toalla.
Un vaso de agua para que se enjuague la boca,
Un beso en sus cabellos,
Una tímida caricia.
Cenamos juntos sin apenas dirigirnos la palabra,
Nos sentimos incómodos y extraños.
De no habérselo pedido
Se habría ido con su madre sin darme un beso.

Abro el mueble de cocina y cojo una cucharilla.
Abro la nevera y cojo un yogurt desnatado.
Cierro...
Tengo ganas de beber,
Ganas de orinar,
Ganas de comer,
Ganas de que me cuenten un cuento.
Bebo un Jack Daniel's y me concentro en mi respiración.
Respiro de forma honda y pausada y me duermo.
Recordando
El increíble y maravilloso olor
De unos pañales sucios



"Reverdecer", de Jorge Espina. Baile del Sol, 2010.

2.8.10

Para Sapoconcho

INSOMNIO

Polas noites,
cando pecho os ollos,
ás veces oio voces.
Todo soa tan confuso.
Tantas voces cativas
falando a un tempo
ao principio asustábanme.
Ata que un día,
ao captar unha frase
diminuta, comprendín
o que pasaba:
todas as cativas
Begos que habitan
a miña cabeza,
conscientes dos
meus medos,
víñanme
arrolar.



Begoña Paz

La manera de recogerse el pelo, Bartleby Editores, 2010.

16.7.10

Un poema de Sexton



MR. MINE

Notice how he has numbered the blue veins
in my breast. Moreover there are ten freckles.
Now he goes left. Now he goes right.
He is building a city, a city of flesh.
He's an industrialist. He has starved in cellars
and, ladies and gentlemen, he's been broken by iron,
by the blood, by the metal, by the triumphant
iron of his mother's death. But he begins again.
Now he constructs me. He is consumed by the city.
From the glory of boards he has built me up.
From the wonder of concrete he has molded me.
He gas given me six hundred street signs.
The time I was dancing he built a museum.
He built ten blocks when I moved on the bed.
He constructed and overpass when I left.
I game him flowers and he built an airport.
For traffic lights he handed out red and green
lollipops. Yet in my heart I am go children slow.



"Love poems". Anne Sexton. Mariner Books, 1999

12.7.10

Un poema de Dickinson



After great pain a formal feeling comes--
The nerves sit ceremonious like tombs;
The stiff Heart questions--was it He that bore?
And yesterday--or centuries before?

The feet, mechanical, go round
A wooden way
Of ground, or air, or ought,
Regardless grown,
A quartz contentment, like a stone.

This is the hour of lead
Remembered if outlived,
As freezing persons recollect the snow--
First chill, then stupor, then the letting go.

27.6.10

Lois Pereiro, DLG 2011


Curiosidade


Saber que está un á morte
e o corpo é unha paisaxe de batalla:
unha carnicería no cerebro.

¿Permitirías ti, amor deserto,
que nesta frevre penitente abrise
a derradeira porta e a pechase
detrás miña, sonámbulo e impasible,
ou porías o pé
entre ela e o destino?



novembro, 92



"Poesía última de amor e enfermidade". Lois Pereiro. Edicións Positivas.
Fotografía de Xosé Abad.

21.6.10

POEMAS DE JOAN MASIP


(¿cómo
llegué
a través de mares
y
engaños
cómo me alcanzó
la
calma final
la
santidad
del condenado?)



***

y
no hay
nada peor
que perder sin perder nada
sin advertir una mancha
nueva
en el cielo
cada día
sin alimentar la impaciencia
que engendra impaciencia
sin un átomo
más de certidumbre
acerca del camino
incorrecto del destino
incorrecto

(la vida sin error
sería sólo un plagio
de los miedos)



***


hemos hecho
camino
muy lejos
en la noche
con el mismo nombre
con los mismos zapatos

llegó la hora
de separar
tus delitos
de los míos

para que un sólo cazador
no se cobre
toda
la recompensa



***



da lo mismo hacia dónde
por qué motivos

la dirección es la correcta
si me aleja de aquí.




***



(informe para una academia)

nada sé de
geometría
o telarañas

tengo treinta y dos dientes

me voy a morir

todo
lo demás
es opinable



***



contaré contigo
si llevas viento
si llevas luz
si cargas con todo

si apuntas al fuego
con un rifle
de sal




***



tan asustado
estoy
a veces que
sólo puedo
pelear






"Comida China y Subfusiles". Joan Masip. Monosabio, 2002.

RAPACES




A ten os ollos riscados e as orellas grandes.
Gústanlle os documentais sobre natureza.
Di que este ano quere viaxar, pero non a Taiwan,
(alguén lle contou que alí explotan os nenos).
De maior quere ser biólogo mariño.
Vivirá en Vigo, terá moza, gañará o premio Nobel,
deixará que lle enchamos a neveira as fins de semana.

B está moi delgado, ten os dentes saíntes
(di que a ortodoncia non lle presta coa roupa que leva).
Cando era máis pequeno quería ser rico e famoso,
agora conformaríase cunhas zapatillas de cento oitenta euros
para presumir diante dos amigos. Como non hai cartos
presume da súa tolemia. Son perigoso. Os meus pais medícanme.
Calquera día vou matalos a todos.

16.6.10

Na web da AELG



Contos, contos, contos

A flor de lililá. De sempre, o meu conto favorito. Unha historia cun pai enfermo, un raparigo bondadoso, unha flor máxica, dous irmáns asasinos, un morto que logo resucita, unha canción delatora. Cheo de acción, de emocións reais: o medo á enfermidade, a envexa, a crueldade, a ira.

Brancaneves. Tan semellante, en moitos aspectos. E tan distinta.

Mentres Brancaneves agardaba inmóbil no seu cadaleito de cristal a que viñese o príncipe a rescatala, o principiño do conto, enterrado nun canaval, rebelábase contra o seu destino facendo que a súa voz delatase os seus irmáns.

Agardar. Actuar.

Nos contos, e logo nas novelas, as mulleres esperaban longas tardes xunto á fiestra a que o home viñese visitala. As mulleres pecaban –eles non–, as mulleres desmaiábanse –eles non–, as mulleres sufrían por amor –ben, eles ás veces tamén, pero sempre ficaba a sospeita de que ese sufrimento duraría ben pouco.

En certo modo os contos seguían a ser fiel reflexo do mundo no que viviamos. Ao fin, unha das primeiras frases que escoitaban as raparigas da miña idade era "Non podes facer iso”. “Por qué?”. “Porque es unha rapaza. As rapazas non fan esas cousas”.

Non, as rapazas non facían esas cousas. A nós estábanos vedada a aventura, o risco, toda forte emoción que non fose a do amor. E segundo podíamos ler na maioría dos contos, das novelas, eles preferíannos fermosas, pasivas, virtuosas.

Canto me amolaban eses adxectivos. Eu sabíame tan pouco virtuosa, tan afastada do ideal da rapaza atractiva, prudente, bondadosa que representaban as fermosas, inxenuas e eu sospeitaba que un chisquiño parvas protagonistas dos contos! Por non falar do tamaño dos meus pés, máis afeitos as katiuskas que a uns delicados zapatiños de cristal.

Como non ía sentirme máis próxima –se esquecíamos certos problemiñas coa moral– á madrasta? Os seus evidentes defectos humanizábana, facían dela un modelo no que poder recoñecer cando menos unha parte –a máis escura– dunha mesma. Era unha muller infeliz, insatisfeita a pesar do seu poder. Un poder que non sabía utilizar, como adoitaba pasarlles a todas as mulleres fortes dos contos e das novelas, de xeito que quedase ben claro ao final da historia que o poder precisaba das mans sabias dun home para atopar unha canle axeitada.

Morenas, imperfectas, afeitas a perder, a pesar da súa maldade resultaban máis humanas que as heroínas dos contos, tan irreais que cumpría o alento dun home para darlles verdadeira vida.

Si, quizais fose iso o que me fixo escritora; a necesidade de atopar na escrita referentes válidos nos que poder recoñecerme, a vertixe case pecaminosa que sentía ao me atrever a facer protagonistas dunha historia emocionante a raparigas morenas tan desconcertadas ante a vida coma min mesma.


[Abril, 2009]

Un poema de Ana Pérez Cañamares

PLATO FRÍO

Préstame tus tijeras
ésas que sirven
hasta para cortar espejos;
destrozaré diálogos, cartas
rasgaré los recuerdos
para que el viento los regale
a gente a la que no le digan nada.
Préstame las tijeras del pescado
y le arrancaré la piel
a todos los que me mintieron;
las raspas dejarán al aire
el amor que en el fondo, quizá, ojalá,
me tenían.
Acércamelas, las tijeras oxidadas
que rasgan en vez de cortar.
Quiero darle dos tajos sucios a la vida
y servirla fría
para que una vez quieta
sobre el plato
la perdone.


"La manera de recogerse el pelo". Bartleby Editores, 2010.