Lois Pereiro, DLG 2011

Curiosidade


Saber que está un á morte
e o corpo é unha paisaxe de batalla:
unha carnicería no cerebro.

¿Permitirías ti, amor deserto,
que nesta frevre penitente abrise
a derradeira porta e a pechase
detrás miña, sonámbulo e impasible,
ou porías o pé
entre ela e o destino?



novembro, 92

"Poesía última de amor e enfermidade". Lois Pereiro. Edicións Positivas.
Fotografía de Xosé Abad.

POEMAS DE JOAN MASIP

(¿cómo
llegué
a través de mares
y
engaños
cómo me alcanzó
la
calma final
la
santidad
del condenado?)



***

y
no hay
nada peor
que perder sin perder nada
sin advertir una mancha
nueva
en el cielo
cada día
sin alimentar la impaciencia
que engendra impaciencia
sin un átomo
más de certidumbre
acerca del camino
incorrecto del destino
incorrecto

(la vida sin error
sería sólo un plagio
de los miedos)



***


hemos hecho
camino
muy lejos
en la noche
con el mismo nombre
con los mismos zapatos

llegó la hora
de separar
tus delitos
de los míos

para que un sólo cazador
no se cobre
toda
la recompensa



***



da lo mismo hacia dónde
por qué motivos

la dirección es la correcta
si me aleja de aquí.




***



(informe para una academia)

nada sé de
geometría
o telarañas

tengo treinta y dos dientes

me voy a morir

todo
lo demás
es opinable



***



contaré contigo
si llevas viento
si llevas luz
si cargas con todo

si apuntas al fuego
con un rifle
de sal




***



tan asustado
estoy
a veces que
sólo puedo
pelear

"Comida China y Subfusiles". Joan Masip. Monosabio, 2002.

RAPACES

A ten os ollos riscados e as orellas grandes.
Gústanlle os documentais sobre natureza.
Di que este ano quere viaxar, pero non a Taiwan,
(alguén lle contou que alí explotan os nenos).
De maior quere ser biólogo mariño.
Vivirá en Vigo, terá moza, gañará o premio Nobel,
deixará que lle enchamos a neveira as fins de semana.

B está moi delgado, ten os dentes saíntes
(di que a ortodoncia non lle presta coa roupa que leva).
Cando era máis pequeno quería ser rico e famoso,
agora conformaríase cunhas zapatillas de cento oitenta euros
para presumir diante dos amigos. Como non hai cartos
presume da súa tolemia. Son perigoso. Os meus pais medícanme.
Calquera día vou matalos a todos.

Na web da AELG

Contos, contos, contos

A flor de lililá. De sempre, o meu conto favorito. Unha historia cun pai enfermo, un raparigo bondadoso, unha flor máxica, dous irmáns asasinos, un morto que logo resucita, unha canción delatora. Cheo de acción, de emocións reais: o medo á enfermidade, a envexa, a crueldade, a ira.

Brancaneves. Tan semellante, en moitos aspectos. E tan distinta.

Mentres Brancaneves agardaba inmóbil no seu cadaleito de cristal a que viñese o príncipe a rescatala, o principiño do conto, enterrado nun canaval, rebelábase contra o seu destino facendo que a súa voz delatase os seus irmáns.

Agardar. Actuar.

Nos contos, e logo nas novelas, as mulleres esperaban longas tardes xunto á fiestra a que o home viñese visitala. As mulleres pecaban –eles non–, as mulleres desmaiábanse –eles non–, as mulleres sufrían por amor –ben, eles ás veces tamén, pero sempre ficaba a sospeita de que ese sufrimento duraría ben pouco.

En certo modo os contos seguían a ser fiel reflexo do mundo no que viviamos. Ao fin, unha das primeiras frases que escoitaban as raparigas da miña idade era "Non podes facer iso”. “Por qué?”. “Porque es unha rapaza. As rapazas non fan esas cousas”.

Non, as rapazas non facían esas cousas. A nós estábanos vedada a aventura, o risco, toda forte emoción que non fose a do amor. E segundo podíamos ler na maioría dos contos, das novelas, eles preferíannos fermosas, pasivas, virtuosas.

Canto me amolaban eses adxectivos. Eu sabíame tan pouco virtuosa, tan afastada do ideal da rapaza atractiva, prudente, bondadosa que representaban as fermosas, inxenuas e eu sospeitaba que un chisquiño parvas protagonistas dos contos! Por non falar do tamaño dos meus pés, máis afeitos as katiuskas que a uns delicados zapatiños de cristal.

Como non ía sentirme máis próxima –se esquecíamos certos problemiñas coa moral– á madrasta? Os seus evidentes defectos humanizábana, facían dela un modelo no que poder recoñecer cando menos unha parte –a máis escura– dunha mesma. Era unha muller infeliz, insatisfeita a pesar do seu poder. Un poder que non sabía utilizar, como adoitaba pasarlles a todas as mulleres fortes dos contos e das novelas, de xeito que quedase ben claro ao final da historia que o poder precisaba das mans sabias dun home para atopar unha canle axeitada.

Morenas, imperfectas, afeitas a perder, a pesar da súa maldade resultaban máis humanas que as heroínas dos contos, tan irreais que cumpría o alento dun home para darlles verdadeira vida.

Si, quizais fose iso o que me fixo escritora; a necesidade de atopar na escrita referentes válidos nos que poder recoñecerme, a vertixe case pecaminosa que sentía ao me atrever a facer protagonistas dunha historia emocionante a raparigas morenas tan desconcertadas ante a vida coma min mesma.

[Abril, 2009]

Un poema de Ana Pérez Cañamares

PLATO FRÍO

Préstame tus tijeras
ésas que sirven
hasta para cortar espejos;
destrozaré diálogos, cartas
rasgaré los recuerdos
para que el viento los regale
a gente a la que no le digan nada.
Préstame las tijeras del pescado
y le arrancaré la piel
a todos los que me mintieron;
las raspas dejarán al aire
el amor que en el fondo, quizá, ojalá,
me tenían.
Acércamelas, las tijeras oxidadas
que rasgan en vez de cortar.
Quiero darle dos tajos sucios a la vida
y servirla fría
para que una vez quieta
sobre el plato
la perdone.

"La manera de recogerse el pelo". Bartleby Editores, 2010.