Contos, contos, contos
A flor de lililá. De sempre, o meu conto favorito. Unha historia cun pai enfermo, un raparigo bondadoso, unha flor máxica, dous irmáns asasinos, un morto que logo resucita, unha canción delatora. Cheo de acción, de emocións reais: o medo á enfermidade, a envexa, a crueldade, a ira.
Brancaneves. Tan semellante, en moitos aspectos. E tan distinta.
Mentres Brancaneves agardaba inmóbil no seu cadaleito de cristal a que viñese o príncipe a rescatala, o principiño do conto, enterrado nun canaval, rebelábase contra o seu destino facendo que a súa voz delatase os seus irmáns.
Agardar. Actuar.
Nos contos, e logo nas novelas, as mulleres esperaban longas tardes xunto á fiestra a que o home viñese visitala. As mulleres pecaban –eles non–, as mulleres desmaiábanse –eles non–, as mulleres sufrían por amor –ben, eles ás veces tamén, pero sempre ficaba a sospeita de que ese sufrimento duraría ben pouco.
En certo modo os contos seguían a ser fiel reflexo do mundo no que viviamos. Ao fin, unha das primeiras frases que escoitaban as raparigas da miña idade era "Non podes facer iso”. “Por qué?”. “Porque es unha rapaza. As rapazas non fan esas cousas”.
Non, as rapazas non facían esas cousas. A nós estábanos vedada a aventura, o risco, toda forte emoción que non fose a do amor. E segundo podíamos ler na maioría dos contos, das novelas, eles preferíannos fermosas, pasivas, virtuosas.
Canto me amolaban eses adxectivos. Eu sabíame tan pouco virtuosa, tan afastada do ideal da rapaza atractiva, prudente, bondadosa que representaban as fermosas, inxenuas e eu sospeitaba que un chisquiño parvas protagonistas dos contos! Por non falar do tamaño dos meus pés, máis afeitos as katiuskas que a uns delicados zapatiños de cristal.
Como non ía sentirme máis próxima –se esquecíamos certos problemiñas coa moral– á madrasta? Os seus evidentes defectos humanizábana, facían dela un modelo no que poder recoñecer cando menos unha parte –a máis escura– dunha mesma. Era unha muller infeliz, insatisfeita a pesar do seu poder. Un poder que non sabía utilizar, como adoitaba pasarlles a todas as mulleres fortes dos contos e das novelas, de xeito que quedase ben claro ao final da historia que o poder precisaba das mans sabias dun home para atopar unha canle axeitada.
Morenas, imperfectas, afeitas a perder, a pesar da súa maldade resultaban máis humanas que as heroínas dos contos, tan irreais que cumpría o alento dun home para darlles verdadeira vida.
Si, quizais fose iso o que me fixo escritora; a necesidade de atopar na escrita referentes válidos nos que poder recoñecerme, a vertixe case pecaminosa que sentía ao me atrever a facer protagonistas dunha historia emocionante a raparigas morenas tan desconcertadas ante a vida coma min mesma.
[Abril, 2009]
Sem comentários:
Enviar um comentário